که آیا انسان بی درد را می توان آدمی نامید؟

محبوبم!

دنیا ویرانه ی کوچکی ست...

ما یادگرفته ایم که گریستن، بخشی از انسان است...

مثل درد؛

مثل زخم ها،

مثل تنهایی!

ما یادگرفته ایم؛ بگرییم...

چرا که درد و تنهایی و زخم را نمی توان پنهان کرد

چرا که "دوستت دارم" را نمی توان پنهان کرد

و قلب های سرخ حتی

از زیر پیراهن هایمان هم پیداست

حالا تو ای رنج همیشگی

ای صلابت وصف ناپذیر اندوه های پنهانی

به من بگو

اگر دوستت نداشته باشم

چگونه زنده بمانم...؟

که آیا انسان بی درد را می توان آدمی نامید؟

زندگی مانند یک پتوی کوتاه است

زندگی مانند یک پتوی کوتاه است آن را بالا می کشید ،

انگشت شستتان بیرون میزند ؛

آن را پایین میکشید شانه هایتان از سرما میلرزد

ولــی آدمهای شاد زانوهای خود را کمی خم میکنند

و شب راحتی را سپری میکنند ...

" ماریون هاوارد "

گاهی حتی با....

گاهی حتی با دلتنگیات هم لجبازی میکنی

تمام ثانیه هایت هم که تنگ شود هی میگویی الان است که نگرانم شود

دیگر باید سراغم را بگیرد

گاهی دلت میخواهد دلش را به شور بندازی

و به شوق بیایی از این همه خواستن

گاهی ……

گاهی ……

گاهی ……

استعدادعجیبی..

استعداد عجیبی در شکستن داری….

قلب…غرور…پیمان…

استعداد عجیبی در نشستن دارم….

به پای تو…به امید تو…در انتظار تو

هرچیز قاعده ای دارد

هر چیز قاعده ای دارد

جز عشق

و عشق،انگار تا ابد بی قاعده است...

بهلول و قاضی

روزی بهلول نزد قاضی بغداد نشسته بود که قلم قاضی از دستش به زمین افتاد.

بهلول به قاضی گفت: جناب قاضی! کلنگت افتاد آن را از زمین بردار.

قاضی به مسخره گفت: واقعا اینکه میگویند بهلول دیوانه است صحیح است،

آخر (این) قلم است نه کلنگ.

بهلول جواب داد: مردک! تو دیوانه هستی

که هنوز نمیدانی با احکامی که به این قلم می نویسی

خانه های مردم را خراب می کنی، تو بگو این قلم است یا کلنگ؟

زندگانی و حکایات بهلول عاقل/ #احمد_مهجوری #صادق_طالبی_مازندرانی

لطفا این شعر را آهسته بخوانید

لطفا این شعر را

آهسته بخوانید

رویِ سطرِ آخرِ گریه‌هایش

خواب رفته است شاعر!



از: رضا کاظمی

آرزوهای بر باد رفته

مــــدت هــــاســــت...

کــارم شـــده...

دنبـــال  بـــاد دویـــدن...

تــا شـــایـــد...

آرزوهـــای بـــربـــاد رفتــــه ام را...

پس بگیــــــرم..

بس که دادم همه جا شرح دا آرایی او//

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او

شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او


وحشی بافقی

اینجا جا نمی شوی

اینجا

جا نمى شوى

در اتاقى با پنجره هاى بسته

و پرده هاى تاریک ،

مى خواهم

با باد وعده ى دیدار بگذارم .