زندگی بوی خوش نسترن است

زندگی بوی خوش نسترن است

بوی یاسی است که گل کرده به دیوار

نگاهِ من و تو

زندگی خاطره است

زندگی خنده یک شاپرک است بر گل ناز

زندگی رقص دل انگیز خطوط لب توست

زندگی شیرین است


#سهراب_سپهرى

نقاش خوبی نشده ایم

ناز را می کشیم

آه را می کشیم

انتظار را می کشیم

فریاد را می کشیم

درد را می کشیم

ولی بعد از این همه سال انقدر نقاش خوبی نشده ایم که بتوانیم دست بکشیم

از هر آنچه آزارمان می دهد...

«سهراب سپهری»

آرزویم این است..

آرزویم این است:

آنقدر سیر

بخندی که

ندانی غم چیست!



سهراب سپهری

دلم عجیب گرفته است...

دلم عجیب گرفته است..

و هیچ چیز،

نه این دقایق خوش‌بو،

که روی شاخه‌ی نارنج می‌شودخاموش،

نه این صداقت حرفی،

که در سکوت میان دو برگ این گل شب‌بوست،

نــه...

هیچ‌چیز مرا از هجوم خالی اطراف

نمی‌رهاند.

و فکر می‌کنم

که این ترنم موزون حزن تا به ابد

شنیده خواهد شد...

"سهراب سپهری"

پشت کاجستان برف

 پشت کاجستان، برف.

برف، یک دسته کلاغ.

جاده یعنی غربت.

باد، آواز، مسافر، و کمی میل به خواب.

شاخ پیچک و رسیدن، و حیاط.

من، و دلتنگ، و این شیشه خیس.

می نویسم، و فضا.

می نویسم، و دو دیوار، و چندین گنجشک.

یک نفر دلتنگ است.

یک نفر می بافد.

یک نفر می شمرد.

یک نفر می خواند.

زندگی یعنی: یک سار پرید.

از چه دلتنگ شدی؟

دلخوشی ها کم نیست: مثلا این خورشید،

کودک پس فردا،

کفتر آن هفته.

یک نفر دیشب مرد

و هنوز، نان گندم خوب است.

و هنوز، آب می ریزد پایین ، اسب ها می نوشند.

قطره ها در جریان،

برف بر دوش سکوت

و زمان روی ستون فقرات گل یاس

"سهراب سپهری"

چرا مردم نمی دانند

چرا مردم نمی دانند

که لادن اتفاقی نیست

نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آبهای شط دیروز است ؟

چرا مردم نمی دانند

که در گلهای ناممکن هوا سرد است؟

سهراب سپهری

زندگانی سیبی ست..

مادرم صبحی میگفت:

موسم دلگیریـست

من به او گفتم:

زندگانی سیبیـست،

گاز باید زد با پوست...

"سهراب سپهری"

باران وقتی که ایستاد

سال میان دو پلک را
ثانیه هایی شبیه راز تولد
بدرقه کردند.
کم کم، در ارتفاع خیس ملاقات
صومعه نور
ساخته شد.
حادثه از جنس ترس بود.
ترس
وارد ترکیب سنگ ها می شد.
حنجره ای در ضخامت خنک باد
غربت یک دوست
را زمزمه می کرد.
از سر باران
تا ته پاییز
تجربه های کبوترانه روان بود.
باران وقتی که ایستاد
منظره اوراق بود.
وسعت مرطوب
از نفس افتاد
قوس قزح در دهان حوصله ی ما
آب شد.
سهراب سپهری…

هجوم حقیقت

سفر مرا به باغ چند سالگی ام برد

و ایستادم تا دلم قرار بگیرد

صدای پرپری آمد و در که باز شد

من از هجوم حقیقت ، به خاک افتادم ..

"سهراب سپهری "

بیازندگی را بدزدیم..

در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.
و خاصیت عشق این است.
کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم ..

"سهراب سپهری"