زندگی در صدف خویش گهر ساختن است

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

عشق ازین گنبد در بسته برون تاختن است
شیشه ماه ز طاق فلک انداختن است

سلطنت نقد دل و دین ز کف انداختن است
به یکی داد جهان بردن و جان باختن است

حکمت و فلسفه را همت مردی باید
تیغ اندیشه بروی دو جهان آختن است

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست
از همین خاک جهان دگری ساختن است

هرکجا عشق هست..

هر کجا که عشق هست ،

زندگی آنجاست ...

زندگی میکنم..

زندگیت...

گاهی اوقات سالها طول میکشد

که بفهمی،

چه بر سر زندگیت آمده است.

زندگی به من آموخت...

کاش میشد خویشتن را بشکنیم

کاش می شد خویشتن را بشکنیم

یک شب این تندیس تن را بشکنیم

بشکنیم این شیشه صد رنگ را

این تغافل خانه نیرنگ را

آسمان دوستی آبی تر است

شب در این آیینه مهتابی تر است

من نمی گویم کسی بی درد نیست

هر کسی دردی ندارد مرد نیست

لیک می گویم که فصل سوختن

آب را هم می توان آموختن

خنده ها را می توان تقسیم کرد

گریه ها را می توان ترمیم کرد

گر خطر می بارد از این فصل سرد

دوستی را باید اول بیمه کرد

عشق با لبخند مردم زنده است

زندگی هم با تبسم زنده است ...

زندگی جاریست

زندگی جاریست

مانند آبشاری زیبا

اگر خودت را رها کنی

راحت به منزل میرسی

خدای تو خدای عشق است نترس

تو بر می گردی و زندگی را

تـــو

برمی گردی و زندگی را از جایی که پاره شده دوباره به هم می دوزیم ؛

در صندوقِ خاطره ها هنوز نخ برای بخیه زدن هستــــــــ ...

چه زندگانی سختی ست

تلخ ترین قهوه ای که دارید چیست؟

گارسون آمد …

پرسیدم : تلخ ترین قهوه ای که دارید چیست ؟

آهی کشید و جواب داد : زندگی

… پرسیدم : با چه شیرین میشود ؟

جوابی نداد … خواستم دوباره بپرسم

که سرانجام با یک پوزخند جواب داد :

شیرین شدنی نیست تا وقتی که ما انسان ها گناهکاریم !