غلام همت والای با به خار کشم

غـلام هـمت والای بابه خــــــــــــــــــارکشم

که خـــــــــار غـم کشد و منت خسان نکشد

 ز صبح تا سر شـــب پای وی به رفـتارست

عجــــــــــب که آبله از دست او فغان نکشد

   ز دشت تا ســــــــــــر بازار  اشک  آبله اش  

خطی کشیده ز گوهــــر که کهکشان نکشد

   ز بار خـــــــــــــار ازان شانه اش نشد خالی  

که بار منت دونـــــــــــان پی دو نان نکشد

   رهـین دوش خود و پای خارپوش خود است  

ازآنکه منت مرهــــــــــــم ز ناکسان نکشد

همیشه تکـیه به بــــــــــازوی خویشتن دارد

ز دستگـیـــــــــــــــری بیگانه امتنان نکشد

 عـروس خوشگل مقـصد کسی به دوش کشد

که نقـد وقـت ز کـف مفـت و رایگان نکشد

« ضیاء قاریزاده»