تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

لبخند زدی بهار بی تاب شکفت

لبخند زدی بهار بی تاب شکفت

یک پنجره روبروی مهتاب شکفت

آن لحظه که چشمه از نگاهت جوشید

احساس فرو خفته مرداب شکفت..

یک گوشه نشسته ام پر از تشویشم

نقاشیه چشمان تو هم در پیشم

زیبا تر از انی که تصور بکنم

من جز تو به هیچکس نمی اندیشم.

ای عشق،چه در شرح تو جز عشق بگوییم

آهو نگران است ، بزن تیر خطا را…

صیاد دل از کف شده ! تاکی به کمینی ؟

ای عشق ! چه در شرح تو جز عشق بگوییم

در ساده ‌ترین شکلی و پیچیده ‌ترینی

اگر کسی را دوست داری هوایش را داشته باش..

اگر کسی را دوست داری،

هوایش را داشته باش

اما اگر برای پر کردن تنهایی خود،

او را میخواهی!

هوایی اش نکن ..

شاید دیگر

به هیچ هوایی غیر تو عادت نکند .

عشق است دیگر..

عشق است دیگر گاهی مچاله ات می کند

و گاهی طراوت را به تو هدیه می دهد

و گاهی قصه ی زندگیت را تغییر می دهد

تو را از پادشاهی به غلامی

و از کنیزی به پرنسسی عالم وا میدارد

گاهی بهترین لحظه ها را از تو می گیرد

و گاهی خوشبختی را به تو هدیه می دهد

پس با چشم باز تاس زندگیت را بینداز

شاید ملکه ای با شاه زاده ی رویاهایت شدی

در ره عشق

در ره عشق مـــرام دگـــــری می بـــــــاید

سر پــر شـــور و دل شعله وری می بـــاید

عیب پروانـــه نگـــــویید کـــه در آتش رفت

شرط عشق است که بر جـان شرری می باید

عافیت آفت جـــان است ، جنونـــــــا مددی

رهـــــرو دشت بلارا خطـــری می بـــــــــاید

خانه ی دوست به قاف است، بلند است، بلند

بهر پرواز چــو عنقـای پری می بـــــــــــــاید

عـــاشقان هستی خـــود پیشکش او کـــردند

دست خـــــالی نتـــوان رفت سری می بـــاید

وهم خـــامیست امـــــان نـــــامه بگیرد سقا

شمس را در همه دوران قمـــــری می بـــاید

آسمان ، از چـه نشستی به تمـاشا آن روز

تــــا ابـد چشم تــورا پلک تری می بـــــاید

"خلیل جوادی"

این عشق را تو دم کرده ای

فرقی نمی کند

که اتاق بوی بهار نارنج گرفته باشد

یا عطر ریحان و لیمو

این عشق را تو دَم کرده ای ...

سلااااااام

هر که با عشق بر این دایره پیوسته

سلااااااااام

مهر جویانه بدین قافله دل بسته

سلااااااااام

عشق رازیست که در ژرف دل دریاییست

از دل و دیده به هر لوء لوء سربسته

سلااااااااام.

سیب سرخی را به من بخشید ورفت

سیب سرخی را به من بخشید و رفت...

ساقه ی سبز دلم را  چید و رفت...

عاشقی های مرا باور نکرد...

عاقبت بر عشق من خندید و رفت...

اشک در چشمان سردم حلقه زد...

بی مروت گریه ام را دید و رفت...

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

عشق ازین گنبد در بسته برون تاختن است
شیشه ماه ز طاق فلک انداختن است

سلطنت نقد دل و دین ز کف انداختن است
به یکی داد جهان بردن و جان باختن است

حکمت و فلسفه را همت مردی باید
تیغ اندیشه بروی دو جهان آختن است

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست
از همین خاک جهان دگری ساختن است