خنده به لب باید زیست..

خنده به لب باید زیست !!!
غنچه ای خندید!!!
*ولی باغ به این خنده گریست* غنچه آن روز ندانست
که آن گریه ز چیست
باغ پر گل شد و هر غنچه به گل شد تبدیل
گریه ی باغ فزون تر شد و چون ابر گریست
*باغبان آمد و گل ها را چید*
رسم تقدیر چنین است و چنان خواهد بود می رود عمر ولی "خنده به لب" باید زیست .