انسانیت

استادی با شاگردش از باغى میگذشت

چشمشان به یک کفش کهنه افتاد.

شاگرد گفت گمان میکنم این کفشهای کارگرى است که در این باغ کار میکند .

 بیا با پنهان کردن کفشها عکس العمل کارگر را ببینیم و بعد کفشها را پس بدهیم و کمى شاد شویم ...!

استاد گفت چرا براى خنده خود او را ناراحت کنیم؛

بیا کارى که میگویم انجام بده و عکس العملش را ببین!

مقدارى پول درون آن قرار بده

شاگرد هم پذیرفت و بعد از قرار دادن پول ، مخفى شدند.

کارگر براى تعویض لباس به وسائل خود مراجعه کرد

و همینکه پا درون کفش گذاشت متوجه شیئى درون کفش ش

د و بعد از وارسى ، پول ها را دید.

با گریه فریاد زد : خدایا شکرت !

خدایی که هیچ وقت بندگانت را فراموش نمیکنى .

میدانى که همسر مریض و فرزندان گرسنه دارم

و در این فکر بودم که امروز با دست خالى و با چه رویی به نزد آنها باز گردم

 و همینطور اشک میریخت.

استاد به شاگردش گفت:

همیشه سعى کن براى خوشحالی ات ببخشى نه بستانی.

هیچگاه فراموش نکنیم که هیچکس بر دیگری برتری ندارد،

مگر به " فهم و شعور "

مگر به " درک و ادب "

آدمی فقط در یک صورت حق دارد به دیگران از بالا نگاه کند

 و آن هنگامی است که بخواهد دست کسی را که بر زمین افتاده را بگیرد و او را بلند کند !

این قدرت تو نیست،

این " انسانیت " است