غـلام هـمت والای بابه خــــــــــــــــــارکشم
که خـــــــــار غـم کشد و منت خسان نکشد
ز صبح تا سر شـــب پای وی به رفـتارست
عجــــــــــب که آبله از دست او فغان نکشد
ز دشت تا ســــــــــــر بازار اشک آبله اش
خطی کشیده ز گوهــــر که کهکشان نکشد
ز بار خـــــــــــــار ازان شانه اش نشد خالی
که بار منت دونـــــــــــان پی دو نان نکشد
رهـین دوش خود و پای خارپوش خود است
ازآنکه منت مرهــــــــــــم ز ناکسان نکشد
همیشه تکـیه به بــــــــــازوی خویشتن دارد
ز دستگـیـــــــــــــــری بیگانه امتنان نکشد
عـروس خوشگل مقـصد کسی به دوش کشد
که نقـد وقـت ز کـف مفـت و رایگان نکشد
« ضیاء قاریزاده»