تا به سرچشمه خورشید رسم
وام از واژه گرفتم بالی
شوق پرواز مرا از جا کند
دلم از وسوسه وصل آکند ...
بال من مومین بود
تاب رخساره خورشید نداشت
آتش عشق به من فرصت گفتار نداد ..
در گلو
تار آوازم سوخت
پیش آتش رخ خورشیدی تو
پر پروازم سوخت ..
" حمید مصدق "
ترسم به عجز حمل نماید و گرنه من
شرمنده میکنم به تحمل زمانه را ...
" صائب تبریزی"
ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
دودم به سر برآمد زین آتش نهانی
ای بر در سرایت غوغای عشقبازان
همچون بر آب شیرین آشوب کاروانی
تو فارغی و عشقت بازیچه می‌نماید
تا خرمنت نسوزد احوال ما ندانی
شهر آن توست و شاهی فرمای هر چه خواهی
گر بی عمل ببخشی ور بی‌گنه برانی ...
" سعدی "
مثل ساقه ی گلی شکننده بودم
باهرنگاهی
گلبرگی ازتنم با ترس ریخته میشد
از ریخت افتاده بودم و
عطر گردنم
تو را یاد گلی نمی انداخت ..
.
آن روز
که پیراهنم را
به اهتزاز ...... از تنم دراوردم
شکار تو
بافتح دنیا برابر بود
امروز دنیا برابرم ایستاده است
.
خوش بحال زن هایی
که به موقع می خندندو
به موقع گریه نمی کنند
خوش بحال کاکتوس ها
که با برخورد اولیه ی دست هایت
دیگر ریشه ای
در گلدان های خانه ات ندارند ..
" منیره حسینی"
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.
و خاصیت عشق این است.
کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم ..
