روز معلم مبارک باد

عارفان علـم عاشـق می شوند

بهـترین مردم معلـم می شـوند

عشق با دانش متمم می شود

هر که عاشق شد معلم می شود

روز معلم مبارک باد

زندگی به من آموخت...

قلبت را آرام کن..

قلبت را آرام کن..
یک وقتهایی بنشین و خلوت کن با تمام سکوت هایت…
نگاه کن به اطرافت…
به خوشبختى هایت…
به کسانی که میدانی دوستت دارند…
به وجود آدم هایی که برایت اهمیت دارند…
و به خدایی که تنهایت نخواهد گذاشت…
گاهی یک جای دنج انتخاب کن…
گاهی یک جای شلوغ…
آرامش را در هر دو پیدا کن…
هم درکنار شلوغی آدم ها…
هم درکنار پنجره ای چوبی و تنها…
دلمشغولی ها را گاهی ساده تر حس کن…
باران را بی چتر بشناس…
خوشحالی را فریاد بزن…
و بدان که تو" بهترینى

زمانه بی کرانه را

زمان بی کرانه را

تو با شمار عمر ما مسنج

به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش

هوشنگ ابتهاج

تو رفته ای و من هنوز باورم نمی شود..

تو رفته ای و من هنوز باورم نمی شود

                  و هر چه می کنم که از تو بگذرم ؛ نمی شود!

نمی شود! چطور بی تو سر کنم؟! خودت بگو!

                 دگر دوام می شود بیاورم؟ نمی شود ...

نگو خدا نخواست! هی نگو که قسمت این نبود!

                    من این بهانه ها و حرف ها سرم نمی شود!

عقاید

این که با عقاید خودمان یک ابله کم عقل باشیم ،

بهتر از این است که با عقاید دیگران یک انسان

دانشمند به شمار بیاییم .

کاش میشد خویشتن را بشکنیم

کاش می شد خویشتن را بشکنیم

یک شب این تندیس تن را بشکنیم

بشکنیم این شیشه صد رنگ را

این تغافل خانه نیرنگ را

آسمان دوستی آبی تر است

شب در این آیینه مهتابی تر است

من نمی گویم کسی بی درد نیست

هر کسی دردی ندارد مرد نیست

لیک می گویم که فصل سوختن

آب را هم می توان آموختن

خنده ها را می توان تقسیم کرد

گریه ها را می توان ترمیم کرد

گر خطر می بارد از این فصل سرد

دوستی را باید اول بیمه کرد

عشق با لبخند مردم زنده است

زندگی هم با تبسم زنده است ...

بخشنده بودن..بیشتر از آنکه

بخشنده بودن

بیشتر از آنکه توانگری مالی بخواهد

قلبی بزرگ می خواهد..

فهمیدم که عشق یعنی نرسیدن

هزار پلک زدم

هزار پلک زدم

تو هنوز آن روبرو نشسته بودی

سرد و سنگی

با تنی که بوی دل زدگی می داد

پلک می زدم و عشق

کوچک و کوک تر می شد

عشق برکه ای بود

کوچک اما عمیق

و من آفتاب تند

که پیش از عصر

از سر برکه گذشته بودم