زندگی تکرار بازی ما در کودکی ست..

چشم می بندی و بغض کهنه ات وا می شود

تازه پیدا می شود آدم که تنها می شود

دفتر نقاشی آن روزها یادش بخیر

راستی! خورشید با آبی چه زیبا می شود

توی این صفحه؛ بساط چایی مادربزرگ...

عشق گاهی در دل یک استکان جا می شود...

زندگی تکرار بازی های ما در کودکی ست

یک نفر مادر یکی هم باز بابا می شود

چشم می بندی که یعنی توی بازی شب شده

پلک برهم می زنی و زود فردا می شود

گاه خود را پشت نقشی تازه پیدا می کنی

گاه خود را پشت نقشی تازه پنهان می کنی

گاه شیرین است بازی گاه دعوا می شود

می شماری تا ده و دیگر کسی دور تو نیست

چشم را وا می کنی و گرگ پیدا می شود

این تویی طفلی که گم کرده ست راه خانه را

می گریزد؛ هی زمین می افتد و پا می شود

گاه باید چشم بست و مثل یک کودک گریست

چیست چاره؟ لااقل آدم دلش وا می شود

تو همان طفلی که نقاشیش کفتر بود و صحن

و دلت این روزها تنگ است...

آیا می شود؟...

(حسن بیاتانی)

امید می آید

به شیوه ی غزل اما سپید می آید

صدای جوشش شعری جدید می آید

چه آتشی که غم تو باز زیر سر دارد

که باغ شعرِ تر از آن پدید می آید

دوباره سبز شده خاک سرزمین دلم

مگر زخطّه چشمت شهید می آید؟

نفس نفس به امید تو عمر می گذرد

امید می رودآری،امید می آید

برای درددل تو مفید نیست کسی

و گرنه نامه برای مفید می آید

مردّدم که تو با عید می رسی از راه

و یا به یمن قدوم تو عید می آید

کلیدداری کعبه،نشانه حق نیست

کسی است حق که در آن بی کلید می آید

و حاجیان همه یک روز صبح می گویند:

چقدر بر تن کعبه سفید می آید..

"حسن بیاتانی"