به یاد تنهایی ام افتادم که

بہ یاد

  تنهایی ام

     افتادم ڪہ

             هیچڪس

                 سڪوتش را

                      نشڪست

                          “جز خیاڸ تو”..

دموکراسی بین منو تو این است که

دمــوکراسی بین منو تـــو این است که

همیــشه و در هــمه چیز

حــق با چشــم های توست!

عشق فراموش کردن نیست..بلکه بخشیدن است

عشق فراموش کردن نیست

بلکه بخشیدن است

عشق گوش کردن نیست

بلکه درک کردن است

عشق دیدن نیست

بلکه احساس کردن است

عشق جا زدن وکنار کشیدن نیست

بلکه صبر کردن و ادامه دادن است

ای دیر بدست آمده بس زود برفتی

ای دیــــر بــدست آمـــده بــس زود بـرفتی

آتــش زدی انــدر مــن و چون دود برفتی

چـــون آرزوی تنگـــدلان دیـــر رسیــدی

چــون دوستی سنگــدلان زود برفتی

زان پیش که در باغ وصال تو دل من

از داغ فــراق تـــو بـــر آســود برفتی

ناگــشته من از بند تــو آزاد بجستی

نا کـــرده مــرا وصل تــو خشنود برفتی

آهنگ بـــه جان مـــن دلسوخته کــردی

چــون در دل مــن عشق بیفــزود برفتــی
انوری

منزل عشق

منزل عشق از جهانی دیگرست

مرد عاشق را نشانی دیگرست

بر سر بازار سربازان عشق

زیر هر داری جوانی دیگرست

عقل می‌گوید که این رمز از کجاست

کاین جماعت را نشانی دیگرست

بر دل مسکین هر بیچاره‌ای

شاه را گنج نهانی دیگرست

سعدی

اگر عشق عشق باشد..

اگر عشق،

عشق باشد.

زمان، حرفِ احمقانه‌ای است...!


فروغ_فرخزاد

و حالا سال هاست در گوشه ی تو می نشینم..

و حالا سال هاست

             در گوشه ی تو می نشینم

             و خیال گدایی می کنم

             برای شعری که واژه هایش

            این پرنده های کاغذی

            در گلویم بال بال می زنند

            واژه های تشنه ای که می رقصند

            در ریتم آنچه می بینم

نمی دانم در من کیست

نمی دانم در من کیست

که غمگینُ تنهاست ؟!

نمی دانم شعرهایم را

چه کسی می نویسد ؟!

واژه هایم

کنار پنجره ای باز می نشینند

و خیسِ بویِ آسمان

عاشقانه ای می نویسند

پر از لب های باران

که ماه

برای برکه ها می خواند

آفتاب برای کبوترها

و بادها

برای برگ ها

نمی دانم در من کیست

که مثل رؤیاها تا خوابی دیگر

از بیداری ام می رود

و من

پر از آثار کوچک انگشتانش

در عشق جا می مانم ؟

دوستش دارم ولی او دیگران را دوست دارد

دوستش دارم ولی او دیگران را دوست دارد

هرکجا پامیگذارم در گذر گاه نگاهش

من زمینش میشوم او اسمان را دوست دارد

ساده ام عادت ندارم عشق را بازی بگیرم

او ولی در عاشقی بازی گران را دوست دارد

با آنچه می اندیشم یکی میشوم..

با آنچه می اندیشم

              یکی می شوم

              کسی در من

              بی نامُ  بی نشان

              دستی می شود

              که ناخودآگاهِ مرا می نویسد

              افکار عاشقانه ام

              دفتر خاطرات سفری می شود

              که از رسیدن سر باز می زند

               پشت صحنه ی شعرم

               دست های کوچک عشق


               مرا به بازی می گیرد