واژه هایی می نویسم

واژه هایٔی می نویسم

که در خود

سکوت های زندگی ام را

جمع کرده اند

ابرُ بارانُ

وعده ی کوچکِ رنگین کمان ها

شعرهایم

این بازماندگان غروب های آفتاب

ردٌ پای رؤیاهایٔی ست

که تو را آه می کشند

تنها

اندوهی بزرگ

یا

شعفی بی حد

می تواند تو را شرح دهد

بوی صبح می دهی

بوی صبح میدهی ،
و گنجشکها
در خنده هایت پرواز میکنند ..
حسودی ام میشود
به خیابانها و درختهایی ،که هر صبح
بدرقه ات میکنند ...
حسودی ام میشود
به شعرها و ترانه هایی که میخوانی
خوشا به حال کلماتی ،
که در ذهن تو زیست میکنند !

دلم میخواهد
یکبار
شعر را
خیابان را
و اصلا تمام شهر را ،
با کودک مطمئن و مهربان دستهایت
قدم بزنم ........

خنده های تو

خنده های تو

خدا را بنده نیستند

هر بار می خندی

پاره می شود

بند دلم

خنده های تو

رحم و مروت سرشان نمی شود

بیچاره دلم !

می شمارم همه ی ثانیه های نیامدنت را

می شمارم همه ی ثانیه های نیامدنت را

پلک نمی زنم

حرف نمی زنم

نفس که می کشم عصرهای نیامدنت را

میعادگاهمان را انبوهی از نور

در آغوش می گیرد.

اینگونه که مرا صدا میزنی..

اینگونه که مَرا صدا می زَنی،

درختِ پیرِ حیاط را هَم صِدا کن،

شُکوفه می دهد!

می دانم...!

می ترسیدم عاشقت شده باشم..

می‌ترسیدم عاشقت شده باشم

مثل زمین

که می‌ترسید زیرِ برکۀ کوچکی غرق شود

و آسمان

که می‌دانست یک شب ، پرنده‌ای

تمام بادهایش را به مسیرِ دیگری می‌بَرد

می‌ترسیدم

و عشق در تمامِ خواب‌هایم می‌غلتید

در خم کوچه ای از فصل قدیم..

درخم کوچه ای از فصل قدیم

خانه ایست کاهگلی

همه ی خانه پراز خاطره و

به دل گنجه ی آن

اثری هست زعشق

اثر از حس بلور

حس جاری شدن از بال نسیم

قاب عکسی زبهار

شیر مردی زدلیران نبرد

مردی از ساحل عشق

نماز عشق

با وضو وارد شوبد

روی فرش دل ما...

با کفش نیایید...!!!

ما روی این دل...

نماز عشق میخوانیم...!!!

ما می دویم و جاده به جایی نمی رسد

مـا مـی دویـم و جـاده بـه جـایـی نـمـی رسـد

قـولـی کـه عـشـق داده بـه جـایـی نـمـی رسـد

چـون کـوه روی حـرفِ خـودم ایـسـتـاده‌ام

کـوهـی کـه ایـسـتـاده بـه جـایـی نـمـی رسـد!

دریـا هـنـوز هـسـت ولـی مـانـده‌ام چـرا

ایـن رودِ بـی اراده بـه جـایـی نـمـی رسـد

عشق هیچگاه نمی میرد

عشق هیچگاه نمی میرد

تنها از لبخند به اشک

از اشک به خاطره

و از خاطره به لبخند تغییر ماهیت میدهد !