سالهاست
که از جزیره ی متروک
نامه ای را در بطری
روانه ی آبهای عالم کرده ام..
اگر کسی عاشق باشد
می تواند کلماتم را بخواند
به هر زبانی
در هر سرزمینی..
گاهی فکر می کنم
کسی می آید
و با همان شیشه
برایم
شراب می آورد ..
"عمران صلاحی"
+شراب به زبان شاعرها همان شادی است..
خودکار توی فنجان
قاشق به روی کاغذ
زیبایی‌ات حواس مرا پرت می‌کند !
"عمران صلاحی"
با درختی که زند سر به فلک
به زبان مه و ابر
به زبان لجن و سایه و لک
به زبان شب و شک حرف مزن
با درختان برومند جوان
به زبان گل و نور
به زبان سحر و آب روان
به زبان خودشان حرف بزن ..
می رود ارابه ی فرسوده ای - لنگان -
می کشد ارابه را اسبی نحیف و مردنی در شب
آن طرف ، شهری غبارآلود
پشت گاری ، سطلی آویزان
پر از خالی
خفته گاریچی ، مگس ها این ور و آن ور
پشت گاری جمله ای :
" بر چشم بد لعنت "
" عمران صلاحی "
سرمایه‌ی باغ های مینو این است
کمپانی صادرات لیمو این است
فنجان چو نهاد بر لب شیرینش
خندید که چای قند پهلو این است ..
{ عمران صلاحی }
