صدای قلب تو آری

و آب بود که می‌رفت

کوچه خلوت بود

صدای قلب تو آری ،

صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار ...

و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب

میان بندبند کهنه‌ی دیوار آجری گم شد

فضای کوچه‌ی میعاد

طنین خاطره‌ی ضربه‌های گام تو را

به ذهن منجمد سنگ‌فرش امانت داد .

و آب بود که می‌رفت ...

"نصرت رحمانی"

بی باوری

پس هر قانون
اتهامی که به ما بخشیدند
حق بی‌باوری ما بود
آه ...
جرم سنگینی بود
که صبورانه تحمل کردیم

"نصرت رحمانی"

هرگز نمی توان..

هرگز، نمی‌توان
گل زخم‌های خاطره‌ای را ز قلب کند.
که در این سیاه قرن
بی‌قلب زیستن
آسان‌تر ز بی‌زخم زیستن.
قرنی که قلب هر انسان
چندین هزار بار
کوچک‌تر است
از زخم‌های مزمن و رنجی که می‌کشد

"نصرت رحمانی"