زندگی مثل یک کلاف کامواست

بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم

که نه اسمش خاطرم است نه قیافه اش ،

اما حرفش هیچ‌وقت از یادم نمی رود، می گفت :

زندگی مثل یک کلاف کامواست ،

از دستت که در برود می شود کلاف سردر گم ،

گره می خورد، می پیچد به هم، گره گره می شود ،

بعد باید صبوری کنی، گره را به وقتش با حوصله وا کنی ،

زیاد که کلنجار بروی، گره بزرگتر می شود، کورتر می شود ،

یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد،

باید سر و ته کلاف را برید ،

یک گره ی ظریف کوچک زد،

بعد آن گره را توی بافتنی یک جوری قایم کرد ،

محو کرد، یک جوری که معلوم نشود ،

یادت باشد،

گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند ،

همان کینه های چند ساله،

باید یک جایی تمامش کرد، سر و تهش را برید ،

زندگی به بندی بند است به نام "حرمت "

که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است ...

" زنده یاد مرحومه سیمین بهبهانی "