یادمرا چگونه فراموش می کنی

چـــــون زلف را طراز بناگـــــوش می کنی

مهتاب را ز رشـــــــک سیه پوش می کنی

گــــیرم که نام من ز لبت محو گشت و مر

یاد مرا چگــــــــونه فـــــراموش می کنی؟

آغــــــوش من به روی اجل باز مانده است

ای مه تو با که دست در آغوش می کنی؟

طـــــوفان خــون و دود و دل و موج اشکها

این است ســرگذشتم اگر گوش می کنی

ساقی، حــدیث باده بغیر از فســانه نیست

افسون چشم توست که مدهوش می کنی

ســــرمایه ی وجـــــــود به تاراج می دهی

یغمای جان و دین و دل و هــوش می کنی

در تنگـــــنای خـــــون به غزل های آتشین

ای دل حدیث آن لب خــــــاموش می کنی

«بهادر یگانه»