دستانم را کنارزد چمدانش را برداشت

دستانم را کنار زد

چمدانش را برداشت

در را بست

و باران گرفت

چیک

چیک

چیک ...

پرستار در گوشم میگوید :

اگر آرام باشی

سرمت که تمام شد

دستانت را

باز میکنم !


((سمانه سوادی))

بانو جان...!راست میگفتی

بانو جان .!

راست می گفتی اینجا همه

زخم که ببینند

نمک می پاشند

اینجا کسی نیست

که با لحنی گرم و آشنا بگوید:

سهمِ تو از شعرهایت

این روزهایِ سرد و بی عاطفه نیست!

ای کاش کسی باشد و کابوس که دیدی

ای کاش کسی باشد و کابوس که دیدی

در گوش تو آرام بگوید خبری نیست

یا کاش کسی باشد و آرام بگوید:

دستان من اینجاست،ببین دردسری نیست

چشمانم را از مادربزرگ به ارث برده ام.

چشمانم را

از مادریزرگ به ارث برده ام

زنی که چشمه ی روستا

از حسادتِ چشمانش

خشک شد و او

تمامِ شب را

روی پل ، بارید

باغ های روستا

هیچ سالی

مثلِ آن سال

محصول ندادند


سمانه سوادی

شازده کوچولو گفت

شازده کوچولو گفت:

بعضی کارا

بعضی حرفا

بدجور دل آدمو آشوب میکنه

گل گفت مث چی؟

شازده کوچولو گفت:

مث وقتی که

میدونی

دلم برات بی‌قراره

و کاری نمیکنی...

"آنتوان دوسنت اگزوپری"

برگرفته از کتاب "شازده کوچولو"

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیرما

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیسـت یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون

روی ســوی خـــانـــه خمـــــار دارد پیــــر مـــا

در خــــرابات طریقت مـــا بـــه هــم منزل شویم

کـــاین چنیـــن رفتـــه‌ست در عهــــد ازل تقدیر مـا

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش اســت

عــــاقلان دیـــوانه گـــــردند از پـــی زنجیــــــــر مــــــا

روی خوبــت آیتـــی از لطــف بـــر مــا کــشف کـرد

زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

بـا دل سنگـــینت آیا هیـــچ درگیـــرد شبـــــی

آه آتشنـــاک و ســـوز سینـــه شبگیـــر مـــا

تیـر آه ما ز گـــردون بگـــذرد حافظ خموش

رحم کــن بر جان خود پرهیز کـن از تیر ما
حافظ

دلتنگی؛آخرین جادویی بود که..

دلتنگی؛

آخرین جادویی بود که

در اولین دیدار

بر چشمانم نشست

و اولین کلامی بود که

در آخرین ثانیه های با تو بودن

بر دستانم جاری شد.

آری

از تقدیر نه گزیری هست و نه گریزی!

نگران نیستم که دیگر شعر نمی گویم!!

نگران نیستم

که دیگر شعر نمی گویم!

شعر ‌از دل می آید...

که تو آن را برده ای...!


محسن_حسینخانی

که هرکس دل به دریا زد رهایییافت

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست!

درین ساحل که من افتاده ام خاموش.

غمم دریا، دلم تنهاست.

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست!

خروش موج، با من می کند نجوا،

که: هر کس دل به دریا زد رهایی یافت!

که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت...

واژه هایی می نویسم

واژه هایٔی می نویسم

که در خود

سکوت های زندگی ام را

جمع کرده اند

ابرُ بارانُ

وعده ی کوچکِ رنگین کمان ها

شعرهایم

این بازماندگان غروب های آفتاب

ردٌ پای رؤیاهایٔی ست

که تو را آه می کشند

تنها

اندوهی بزرگ

یا

شعفی بی حد

می تواند تو را شرح دهد