می شمارم همه ی ثانیه های نیامدنت را

می شمارم همه ی ثانیه های نیامدنت را

پلک نمی زنم

حرف نمی زنم

نفس که می کشم عصرهای نیامدنت را

میعادگاهمان را انبوهی از نور

در آغوش می گیرد.

اینگونه که مرا صدا میزنی..

اینگونه که مَرا صدا می زَنی،

درختِ پیرِ حیاط را هَم صِدا کن،

شُکوفه می دهد!

می دانم...!

سخن ترین کار دنیا

مثل گندم باش

مثل گندم باش..

زیرخاک می کنندت

باز می رویی و پرتر

زیر سنگ می برندت

آرد میشوی و پربهاتر

آتشت میزنند،

نان میشوی و مطلوب تر

به دندان می جوندت ،

جان می شوی ونیرومندتر

کسی که بهترین نصحیتا رو میکنه

کــسـی کــه بـهـتـریـن نـصـیـحـتـا رو مـیـکـنـه

مـعـمـولا کـسـیـه کــه بـدتــریــن شـرایط زنــدگـی رو تـجـربـه کـرده

نیمه گمشده

می ترسیدم عاشقت شده باشم..

می‌ترسیدم عاشقت شده باشم

مثل زمین

که می‌ترسید زیرِ برکۀ کوچکی غرق شود

و آسمان

که می‌دانست یک شب ، پرنده‌ای

تمام بادهایش را به مسیرِ دیگری می‌بَرد

می‌ترسیدم

و عشق در تمامِ خواب‌هایم می‌غلتید

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت..

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم

کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن

شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت

وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر

ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشت

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت

شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

"حافظ"

در خم کوچه ای از فصل قدیم..

درخم کوچه ای از فصل قدیم

خانه ایست کاهگلی

همه ی خانه پراز خاطره و

به دل گنجه ی آن

اثری هست زعشق

اثر از حس بلور

حس جاری شدن از بال نسیم

قاب عکسی زبهار

شیر مردی زدلیران نبرد

مردی از ساحل عشق

و من تنها باریدم

و هیچکس نفهمید که چه شدم

من نه ماه بودم نه خورشید اما هیچ دلی سراغ مرا از آسمان تنهایی اش نگرفت


گویی ابرها هیچ اند وفقط ابرند وباید ببارند ...


ومن تنها باریدم ....