شب که آرام تر از پلک تو را می بندم

شب

که آرام تر ازپلک

تو را می بندم

با دلم

طاقت دیوار تو

تا فردا نیست...

محمد علی بهمنی

ای خالق دوباره ی ققنوسان

ای خالق دوباره ی ققنوسان

مگذار در سکوت بمیرم

وقتی تو می توانی

خاکستر را

با یک نگاه

باز بگیرانی



محمد علی بهمنی

بیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان..

پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان

باز هم گوش سپردم به صدای غمشان

هر غزل گر چه خود از دردی و داغی می‌سوخت

دیدنی داشت ولی سوختن با همشان

گفتی از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد

بغضشان، شیونشان، ضجه‌ی زیر و بمشان

نه شنیدی و مباد آنکه ببینی روزی

ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان

زخم‌ها خیره‌تر از چشم تو را می‌جستند

تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان

این غزلها همه جانپارهای دنیای من‌اند

لیک با این همه از بهر تو می‌خواهمشان

گر ندارند زبانی که تو را شاد کنند

بی صدا باد دگر زمزمه‌ی مبهمشان

فکر نفرین به تو در ذهن غزل‌هایم بود

که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان

محمد علی بهمنی

چرا تو..

پر می کشم از پنجره ی خواب تو تا تــــو

هر شب من و دیــــدار در این پنجره با تــــو

پژواک، خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا-تـــو

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

یعنی همه جا-تــو، همه جا-تــو، همه جا-تــو

پاسخ بده از این همه مخلوق چرا من؟

تا شرح دهم از همه خلق، چرا تـــو

محمد علی بهمنی

::  :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::

نه از خودم فرار کرده ام نه از شما..

نه از خودم فرار کرده ام
نه از شما
به جستجوی کسی رفته ام که
مثل هیچ کس نیست
نگران نباشید
یا با او
باز می گردم
یا او
بازم می گرداند
تا مثل شما زندگی کنم.

- محمدعلی بهمنی -

اما تو با چراغ بیا ببینی ام

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام
حتی اگر به دیده رویا ببینی‌ام

من صورتم که به صورت شعرم شبیه نیست
بر این گمان مباش که زیبا ببینی‌ام

شاعر شنیدنی‌ست ولی میل، میل توست
آماده‌ای که بشنوی‌ام یا ببینی‌ام ؟

این واژه‌ها صراحت تنهایی من‌اند
با این‌همه مخواه که تنها ببینی‌ام

مبهوت می‌شوی اگر از روزن‌ات شبی
بی‌خویش در سماع غزل‌ها ببینی‌ام

یک قطره‌ام و گاه چنان موج می‌زنم
در خود که ناگزیری دریا ببینی‌ام

شب‌های شعرخوانی من بی‌فروغ نیست
اما تو با چراغ بیا تا ببینی‌ام

"محمدعلی بهمنی"

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم..

تنهایی‌ام را با تو قسمت می‌کنم، سهم کمی نیست
گسترده‌تر از عالمِ تنهایی من عالمی نیست

غم آن‌قدر دارم  که می‌خواهم تمام فصل‌ها را
بر سفره‌ی رنگین خود بنشانمت، بنشین غمی نیست

حوای من بر من مگیر این خودستایی را که بی‌شک
تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آیینه‌ام را بر دهان تک‌تک یاران گرفتم
تا روشنم شد، در میان مردگانم  همدمی نیست

همواره چون من نه! فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست

شاید به زخم من که می‌پوشم زچشم شهر آن را
در دست‌های بی‌نهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر اگرچه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست

"محمدعلی بهمنی"

پیاده ام و رفیقی پیاده می جویم..

تو ساده گفتی ومن نیز ساده می گویم..

پیاده ام، ورفیقی پیاده می جویم..

"محمدعلی بهمنی"

ما را به کجا می برد- این پرت خواسی؟

بی شکل تر از باد شدم تا نهراسی
وقتی که منِ واقعی ام را بشناسی

پیداست که در حوصله ی جسم نگنجد
این وسعتِ پُر دغدغه - این روحِ حماسی

ها...عاشق روییدن و تکثیر شدن ها
در پیله ی پیراهنیِ خود نپلاسی!

عریان شُووُ انکار کن این جسم شدن را
تو جانی و جان را که نپوشند لباسی !

تا مرگ رسیدیم و به سویی نرسیدیم
ما را به کجا می برد - این پرت حواسی ؟

 

"محمدعلی بهمنی "

تو کیستی!

تو کیستی !
که سفرکردن از هوایت را
نمی‌توانم ...
حتی به بال‌های خیال !

"محمدعلی بهمنی"