گاهی چنان بدم که مباد ببینی ام..

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام
حتی اگر به دیده رویا ببینی‌ام

من صورتم که به صورت شعرم شبیه نیست
بر این گمان مباش که زیبا ببینی‌ام

شاعر شنیدنی‌ست ولی میل، میل توست
آماده‌ای که بشنوی‌ام یا ببینی‌ام ؟

این واژه‌ها صراحت تنهایی من‌اند
با این‌همه مخواه که تنها ببینی‌ام

مبهوت می‌شوی اگر از روزن‌ات شبی
بی‌خویش در سماع غزل‌ها ببینی‌ام

یک قطره‌ام و گاه چنان موج می‌زنم
در خود که ناگزیری دریا ببینی‌ام

شب‌های شعرخوانی من بی‌فروغ نیست
اما تو با چراغ بیا تا ببینی‌ام

"محمدعلی بهمنی"

او را که زیسته بودم..

او را که زیسته بودم
با زخم و زخمه‌اش
در خود گریسته بودم
آن راز را نگفته
این زخم را ندیده نگیرید
گفتم گریسته بودم
بادا که ناشنیده نگیرید
آن «نور» آن صدای همیشه
اسطوره‌ای برای همیشه
«باران سرزمین خورشید»
موسیقی زمین و زمان بود
آیینه‌ای برای شنیدن
حسی برای درک جهان بود
او را که زیسته باشی
فهم‌اش غریب نیست

"محمدعلی بهمنی"

فال مان هرچه باشد باشد...

فال‌مان هرچه باشد
باشد ...
حال‌مان را دریاب !
خیال‌کن حافظ را گشوده‌ای و می‌خوانی :
«مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید»
یا
«قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود»
چه فرق ؟
فال نخوانده‌ی تو
منم !
                

"محمدعلی بهمنی"