بگذار همه ی زندگیم گره ی کور بخورد

بگذار همه ی زندگیم گره ی کور بخورد

دست های تو که باشد

ملالی نیست با نگاه تو گره از همه چیز باز میشود

حتی از دل گره خورده من...

راستی در میان این همه اگر

به شکرانه این همه قشنگی بخند..

به شکرانه اینهمه قشنگی بخند

که خداوند بهار را برای لبخندت آفرید

دلم یک بازی تازه می خواهد

دلم یک بازی تازه می خواهد . . ،

یک بازی شاید عاشقانه . . !

نه برد و نه باخت . . ،

که دلم تنها به یک لبخند مساوی ، قانع است . . !

اثر مثبت

حضورمان را بپذیر

خدایا

در دفتر حضور و غیاب امروز،

حاضری زدیم!

حضورمان را بپذیر

وجایگاهمان را در کلاس بندگی ات

در ردیف بهترین ها قرار ده

سودای عشق تو،

آفتاب دل ماست.

با اشعه های زرین عشقت،

بارقه امید رادر روزنه های فرو بسته دلهامان بتابان !

تو سرآغاز شعری هستی..

تو سرآغاز شعری هستی که به ابیات بهم ریخته باور من معنی بودی می دی.

تو سرآغاز رودی هستی که در آهنگ قدمهای پر از رفتن تو حسرت دریا جاری ست.

تو سرآغاز راهی هستی که به آبادی احساس و غزل منتهی خواهد شد

و تو سرآغاز عشقی هستی که در آن هیچ اثری از غم دلتنگی نیست.

(سهراب عبدی)

چرا زندگی را سخت میکنی؟

که این نیز بگذرد

آن ماه گر زکوچه ما نیز بگذرد

شاید که قرن سلطه ی پائیز بگذرد

صد مولوی هلاک شود در تب فراق

تا شمس ماه ز مشرق تبریز بگذرد

تا بوده عشق بوده و خوف رجای من

تا ا ز سر که این تب خون ریز بگذرد

چشم تو جام مملو از اکسیر زندگی است

کو آنکه ز این پیاله لبریز بگذرد

گفتم: هزار سال از این روز رفته است

با خنده عشق گفت «که این نیز بگذرد»

گرمرا حاکم کنند بر شهر عشق..

گر مرا حاکم کنند ..... بر شهر عشق
روی هر دروازه ای ، لوح محبت میزنم
بهر هر دل.......... دلبرم باشد یکی
مهر باطل روی هر ، نوع خیانت میزنم
سخت میگردم.....همه بازار شهر
تاجران بی وفایی را ، به زندان میکنم
بی نقاب آیند همه....در شهر من
با نقاب هرکس ببینم ، چهره ویران میکنم
گرگها در جای خود.....بره اهو جای خود
گر روند در جلد هم ، والله رسوا میکنم
عاشقان رامیدهم........فرمان برحکم وفا
بی وفایان را ز شهر ، حتما گریزان میکنم
با عدالت میزنم......تکیه به تخت حاکمی
باعث بد نامی عشق را پریشان میکنم ...