عشق یعنی:برای رسیدن به هم..

این همه سال در من بوده ای..

این همه سال در من بوده ای

و من

تمام کوچه های جهان را

گشته ام

بی آن که تو را یافته باشم!

کمی با من بنشین

بنشین تا ببینم

تا کجا مرز چشمان توست

تا کجا مرز غم های من است

آبهای ساحلی تو کجا آغاز می شود

خون من کجا پایان می گیرد

بنشین تا به تفاهم برسیم

که بر کدام پاره از اجزای پیکر من

فتوحات تو خاتمه خواهد گرفت

و در کدام ساعت از ساعات شب

شبیخونهای تو آغاز خواهد شد

کمی با من بنشین

تا بر سر شیوه ای از عشق به توافق برسیم

نزار قبانی

بگذار همه ی زندگیم گره ی کور بخورد

بگذار همه ی زندگیم گره ی کور بخورد

دست های تو که باشد

ملالی نیست با نگاه تو گره از همه چیز باز میشود

حتی از دل گره خورده من...

دلم یک بازی تازه می خواهد

دلم یک بازی تازه می خواهد . . ،

یک بازی شاید عاشقانه . . !

نه برد و نه باخت . . ،

که دلم تنها به یک لبخند مساوی ، قانع است . . !

تو سرآغاز شعری هستی..

تو سرآغاز شعری هستی که به ابیات بهم ریخته باور من معنی بودی می دی.

تو سرآغاز رودی هستی که در آهنگ قدمهای پر از رفتن تو حسرت دریا جاری ست.

تو سرآغاز راهی هستی که به آبادی احساس و غزل منتهی خواهد شد

و تو سرآغاز عشقی هستی که در آن هیچ اثری از غم دلتنگی نیست.

(سهراب عبدی)

که این نیز بگذرد

آن ماه گر زکوچه ما نیز بگذرد

شاید که قرن سلطه ی پائیز بگذرد

صد مولوی هلاک شود در تب فراق

تا شمس ماه ز مشرق تبریز بگذرد

تا بوده عشق بوده و خوف رجای من

تا ا ز سر که این تب خون ریز بگذرد

چشم تو جام مملو از اکسیر زندگی است

کو آنکه ز این پیاله لبریز بگذرد

گفتم: هزار سال از این روز رفته است

با خنده عشق گفت «که این نیز بگذرد»

گرمرا حاکم کنند بر شهر عشق..

گر مرا حاکم کنند ..... بر شهر عشق
روی هر دروازه ای ، لوح محبت میزنم
بهر هر دل.......... دلبرم باشد یکی
مهر باطل روی هر ، نوع خیانت میزنم
سخت میگردم.....همه بازار شهر
تاجران بی وفایی را ، به زندان میکنم
بی نقاب آیند همه....در شهر من
با نقاب هرکس ببینم ، چهره ویران میکنم
گرگها در جای خود.....بره اهو جای خود
گر روند در جلد هم ، والله رسوا میکنم
عاشقان رامیدهم........فرمان برحکم وفا
بی وفایان را ز شهر ، حتما گریزان میکنم
با عدالت میزنم......تکیه به تخت حاکمی
باعث بد نامی عشق را پریشان میکنم ...

نیستی!آغوش من احساس سرما می کند

نیستی!  آغوش من احساس سرما می کند

پنجره سگ لرزه هایم را تماشا  می کند

صبح تا شب در اتاق کوچکی زندانی ام

مادرم  با من سر این عشق دعوا می کند

زخم بر خود می زنم ، تا درد از حد بگذرد

بعد تو تنها مرا اندوه ارضا می کند

می گذارم سر به روی شانه ی  تنهایی ام

غم  بساط اشک هایم را مهیا می کند

بالشی که شاهد هق هق زدن های من است

توی گوشم با همان لحن تو نجوا می کند

حال دنیایم وخیم ست و نگاهم عشق را

از سکوت کهنه ی عکست تمنا می کند

بی تو بر تصویر تلخ زندگی زل می زنم

مرده ای در آینه گاهی تقلا می کند

صنم نافع

در تب وتاب رفتنم به فکر راهی شدنم

در تب وتاب رفتنم به فکر راهی شدنم...

تو ای همیشه همسفر مرا شناختی تو اگر...

مرا پس از من بنویس به هر کس از من بنویس...

ای تو هوای هرنفس هر نفس از من بنویس...

مرا به دنیا بنویس همیشه تنها بنویس...

از آب و خاک ِآتش و باد برای فردا بنویس...

تو جان من باش وبگو به یاد من باش و بگو...

میلاد من باش و بگو جانان من باش و بگو...

نفس اگر امان نداد روی خوشی نشان نداد...

رفت ودوباره بر نگشت مرا دوباره جان نداد...

دست و زبان من تو باش نامه رسان من تو باش...

حافظه ی تبار من نام نشان من تو باش...

بگو حکایت مرا قصه ی هجرت مرا...

توشه ای از غزل ببخش راه زیارت مرا...

تو جان من باش وبگو جانان من باش و بگو...

به یاد من باش و بگو میلاد من باش و بگو...

نفس اگر توان نداد مرا دوباره جان نداد...

به این همیشه نا تمام زمان اگر امان نداد...

تو جان من باش وبگو زبان من باش و بگو...

بر سر گل دسته ی عشق از آن من باش و بگو...

بگو که مثل من کسی به پای عشق سر نداد...

ازآن سوی آبی آب خبر نشد خبر نداد...

تو جان من باش وبگو به یاد من باش و بگو...

میلاد من باش و بگو جانان من باش و بگو...

«داریوش اقبالی»