تو عشق را به شایعه تبدیل کردی

ایــن روزهـــا . . .

هـمــه چـیــز تقـصـیـــر تـــوســـت !

اگـــر بــودی. . .

هـیـــچ کــسی نمـی تــوانـســت اینــقـدر

نبــودن هــایـــت را . . .

بــه رخ مـــن بـکشــد !

تـــو عـشــق را

بــه شــایـعـه تــبدیـل کــردی . .

مهم نیست که خسته ام

مهم نیست که خسته ام،

مهم اینه که باد، بارون، آسمون مال منه

مهم نیست که غمگینم،

مهم اینه که الان پر از تجربه ام

مهم نیست که یه دونه غصه دارم،

مهم اینه که یه عالمه بهانه دارم برای لبخند زدن

مهم نیست دلم شکسته،

مهم اینه که خدا درون دلهای شکسته است

بگذار خیال کنند مغرور هستم..

نگاه کردن به دختران

جوانی نزد عالمی آمد واز او پرسید :

من جوان کم سن و سالی هستم اما آرزوهای بزرگی دارم

و نمی توانم خود را از نگاه کردن به دختران منع کنم ، چاره ام چیست ؟

عالم نیز کوزه ای پر از شیر به او داد و به او توصیه کرد که کوزه را به سلامت به جای معینی ببرد

و هیچ چیز از کوزه نریزد .

و از یکی از شاگردانش درخواست کرد او را همراهی کند

و اگر شیر را ریخت جلوی همه ی مردم او را کتک بزند .

جوان نیز شیر را به سلامت به مقصد رساند . و هیچ چیز از آن نریخت .

وقتی عالم از او پرسید چند دختر را در سر راهت دیدی ؟

جوان جواب داد : هیچ ، فقط به فکر آن بودم که شیر را نریزم که مبادا در جلوی مردم کتک بخورم

و در نزد مردم خوار و خفیف شوم .

عالم هم گفت : این حکایت انسان مؤمن است که همیشه خداوند را ناظر بر کارهایش می بیند

و از روز قیامت و حساب و کتاب بیم دارد .

از نوشکفت نرگس چشم انتظاری ام..

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام

گل کرد خار خار شب بی قراری ام

تاشد هزار پاره دل از یک نگاه تو

دیدم هزار چشم در آیینه کاری ام

اللهم عجل لولیک الفرج

ما نسل بدبختی هستیم

ما نسل بدبختی هستیم

دست مان

به مقصر نمی رسد ،

از همدیگر انتقام می گیریم !

سرم را نه ظلم می تواند خم کند..

سرم را نه ظلم می تواند خم کند،

نه مرگ،

نه ترس!

سرم فقط برای بوسیدن دست های تو

خم می شود...


ناظم حکمت

آنکس که می گوید...

آنکس که میگوید : " نمی توانی "  و " نخواهی توانست" ؛

احتمالا همان کسی است که :

از اینکه  بتوانی انجامش دهی و موفق شوی ؛

میترسد .

آنچه شما درباره خود فکر میکنید

آنچه شما درباره خود فکر میکنید

خیلی مهمتر از اندیشه هایی است که دیگران

درباره شما دارند .

این خانه قشگ است ولی خانه من نیست

این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

         این خاک چه زیباست ولی خاک وطن نیست

آن دختـــــــــــر چشم آبی گیسوی طلایی

         طناز سیه چشــــــــــم چو معشوقه من نیست

آن کشور نو آن وطــــن دانش و صنعت

       هرگز به دل انگیــــــــــزی ایران کهن نیست

در مشهد و یزد و قم و سمنان و لرستان

        لطفی است که در کلگری و نیس و پکن نیست

در دامن بحر خزر و ساحل گیلان

       موجی است که در ساحل دریای عدن نیست

در پیکر گلهای دلاویز شمیران

        عطری است که در نافه ی آهوی ختن نیست

آواره ام و خسته و سرگشته و حیران

        هرجا که روم هیچ کجا خانه من نیست 

آوارگی وخانه به دوشی چه بلاییست

        دردی است که همتاش در این دیر کهن نیست

من بهر که خوانم غزل سعدی و حافظ

       در شهر غریبی که در او فهم سخن نیست.

هرکس که زند طعنه به ایرانی و ایران

       بی شبهه که مغزش به سر و روح به تن نیست.

پاریس قشنگ است ولی نیست چو تهران

        لندن به دلاویزی شیراز کهن نیست.

هر چند که سرسبز بود دامنه آلپ

        چون دامن البرز پر از چین وشکن نیست

این کوه بلند است ولی نیست دماوند

        این رود چه زیباست ولی رود تجن نیست 

این شهرعظیم است ولی شهرغریب است

        این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست