هراس پنجره ها از هجوم توفان بود

عجیب بود نگاهش شبیه باران بود
فرشته‎ای که دقیقاً شبیه انسان بود
همان که خانه‎ی آنها پر از اقاقی‎هاست
همان که پنجره‎اش رو به سوی ایوان بود
تمام خاطره‎هایش میان یک گلدان
همیشه چشم قشنگش به چشم گلدان بود
سلام … ! پنجره اما دوباره تعطیل است
هراس پنجره‎ها از هجوم توفان بود
هزار واژه‎ی مرموز در سکوتش ماند
سکوت مسأله‎دارش شروع پایان بود
شما که اهل سکوتید ساده می‎فهمید
که غرق جذبه‎ی چشمش شدن چه آسان بود
ولی چه فایده وقتی بهار دستانش
برای من که خزانم فقط زمستان بود.
مرتضی قاسمی