مراغمت

مرا غمت

تو را،که دوره کرده است؟

"مژگان عباسلو"

چه قدر چای که ننوشیده ام..

چه ‌قدر چای که ننوشیده‌ام
در کافه‌هایی که با تو نرفتم
و چه نیمکت‌ها
که مرا کنارِ تو،
ندیده فراموش کردند!

"مژگان عباسلو"

تو اما..

باران مرا خیس می‌کند
توفان می‌ترساند
و پاییز افسرده می‌سازد
تو اما ...
چیزی از من باقی نمی‌گذاری ..

" مژگان عباسلو "

ای دل!غم ارزانی بسیار توتا چند؟

دریا که تو دلبسته‌ی آنی ز تو دل کند
ای رود به این تجربه‌ی تلخ نپیوند !
تنهایی من آینه‌ی عبرت من شد
دلها که شکستند از این آینه هرچند ..
گفتی که به یاد منی و روز جدایی
در چشم من اشک است و به لبهای تو لبخند
ای عشق ! بگو گرمی بازار تو تا کی ؟
ای دل ! غم ارزانی بسیار تو تا چند ؟
دیدار من و او ، چه سرانجام قشنگی :
همصحبتی شعله و باد ، آتش و اسفند ...

" مژگان عباسلو "

مسافری که هیچ گاه..

سال‌های سال
روی این نیمکت ،
در همین ایستگاه
چشم‌ دوختم
به راه
تا مسافری ..

مسافری که
هیچ‌گاه ...


"مژگان عباسلو"

عشق ما گوزن بود..

عشق ما گوزن بود !
بزرگ و قوی ...
اما چیزهای قوی‌تری هم وجود داشت
مثل قطار
که تو را با خود برد
و از گوزن لاشه‌ای روی ریل‌ها باقی گذاشت ...

"مژگان عباسلو"

با من قدم بزن

دست مرا بگیر... 

همین یک بار تووی همین یک شعر...  

با من قدم بزن... 

 شاید همین الان سیلی در راه آمدن باشد، 

 زلزله ای در شرف وقوع  

و من هنوز به تو نگفتم دوستت دارم!  

 مژگان عباسلو