من جنگلم که شاخه های سبز تناورم

من جنگلم که شاخه های سبز تناورم

. بر هر پرنده ای . آشیانه می شود .

. بر آهوان گریز پا

. از بیم تیر و دام صیادها

. پناهگاه می شود .

. بس مرغکان و آهوان و پرستو بدامنم

. آرام نشسته و آشیان گرفته اند

. شبنم به روی بی شماره برگ های من

. شعر مرا در زلال خویش

. تکثیر می کند .

. داشتم فکر می کردم چه بنویسم . . ناگهان

. این سطور خلق شد !!!!